လြန္ခဲ့သည့္ ၁၉၆၅ ခု ဇြန္လထဲ၌ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု စာေပဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ၀ါ႐ွင္တန္ ျမန္မာသံ႐ုံးမွ တစ္ဆင့္ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္ထံသို႕ အေၾကာင္းၾကားစာ ေပးပို႕သည္။ ထိုစာႏွင့္အတူ ပန္းခ်ီကားပုံတူ တစ္ကားကိုလည္း ေပးပို႕သည္။ ပန္းခ်ီကားမွာ အေမရိကန္ စာေရးဆရာႀကီး ႏိုဗယ္ဆုရ ၀ီလ်ံေဖာ့ကနာ ေရးဆြဲေသာ “ဟင္နရီ” အမည္႐ွိ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္သည္။ လူသားတို႕၏ ေလးစားဖြယ္ စိတ္ဓါတ္ကို ေဖာ္က်ဴးေသာ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
စာတြင္ ထိုပန္းခ်ီကားကို ဆရာ မင္းသု၀ဏ္ ႐ႈၾကည့္ပါ။ ထို႕ေနာက္ ထိုပန္းခ်ီကားကို ႐ႈၾကည့္ရာမွ လူသားတို႕၏ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ခံစားမိ၊ ဆင္ျခင္မိ၊ ေတြးေတာမိသည္ တို႕ကို ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ျမန္မာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖြဲ႕ဆိုေပးပါဟု ေမတၱာရပ္ခံထားသည္။ ဖြဲ႕ဆိုေပးရာ၌ ဆရာမင္းသု၀ဏ္၏ ျမန္မာလက္ေရးမူျဖင့္ပင္ ဖြဲ႕ဆိုေပးပါရန္ ေတာင္းခံသည္။ ထိုသို႕ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ဖြဲ႕ဆိုေပးေသာ ကဗ်ာကိုလည္း “ကမၻာ့သက္႐ွိ ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ား” အမည္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀မည့္ ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ ႏွင့္အတူ ပူးတြဲထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခြင့္ျပဳပါရန္လည္း ေမတၱာရပ္ခံထားသည္။
“ကမၻာ့သက္႐ွိ ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ား” ကဗ်ာစာအုပ္မွာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက ထုတ္ေ၀မည့္ The World’s Great Living Poets အမည္႐ွိ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္တြင္ ကမၻာအရပ္ရပ္႐ွိ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံစီမွ ကဗ်ာဆရာႀကီး တစ္ဦးစီ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စီ ပါ႐ွိမည္။ ကဗ်ာဆိုရာ၌ ေဖာ္ျပပါ “ဟင္နရီ” ပန္းခ်ီကားကို ႐ႈၾကည့္ၿပီး ဖြဲ႕ဆိုထားေသာ ကဗ်ာျဖစ္သည္။ မိမိတို႕ တိုင္းရင္းဘာသာ အသီးသီးျဖင့္ ဖြဲ႕ဆိုေပးသည္ကို သက္ဆိုင္ရာက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ျပန္ဆိုပူးတြဲ ေဖာ္ျပမည္ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာႏွင့္အတူ ကဗ်ာဆရာ၏ ဓါတ္ပုံ၊ ကဗ်ာဆရာ၏ အတၳဳပတၱိ အက်ဥ္းပါ ပါ႐ွိမည္။ ထိုကဗ်ာစာအုပ္ကို ေစာင္ေရေပါင္း အေျမာက္အျမား ႐ိုက္ႏွိပ္ကာ ကမၻာအႏွံ႕၊ ကမၻာ့တကၠသိုလ္မ်ားအႏွံ႕ ျဖန္႕ျဖဴးမည္ ဆိုသည္။ ထိုကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပျခင္း ခံရေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ား၏ လက္ေရးမူကဗ်ာမ်ားကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံ႐ွိ အႀကီးဆုံး ပိ႗ကတ္တိုက္ႀကီး၌ ျဖစ္ေစ၊ တကၠသိုလ္၌ ျဖစ္ေစ မေပ်ာက္မပ်က္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားမည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ သုေတသီမ်ား ေလ့လာႏိုင္ရန္ စီစဥ္ေပးမည္ ဟုလည္းဆိုသည္။
ထိုကဗ်ာစာအုပ္ႀကီး၌ ထည့္သြင္းႏိုင္ရန္ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ကာ အထက္ပါအတိုင္း ကဗ်ာဖြဲ႕ဆိုရန္ ေမတၱာရပ္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ကဗ်ာသစ္ မဖြဲ႕ေတာ့ပဲ အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပကာ “ပ်ဥ္းမငုတ္တို” ကဗ်ာကိုပင္ ေပးပို႕လိုက္သည္။သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြအားလုံး သိ႐ွိခံစားႏိုင္ရန္ႏွင့္ ဗဟုသုတရေစရန္ ရည္႐ြယ္၍ ဆရာမင္းယုေ၀ ေရးသားေသာ “ပထမျမန္မာမ်ား” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္
“ပ်ဥ္းမငုတ္တို”
ဖုထစ္႐ြတ္တ၊ ဌက္လင္းတသို႕
ပ်ဥ္းမငုတ္တို၊ သက္က်ားအုိသည္
ကုန္းမို႕ထက္တြင္ တစ္ပင္တည္း။
ခြဆုံအေကြး၊ သစ္ေခါင္းေဆြးလည္း
အေဖးတက္လာ၊ အိုင္းအမာသို႕
က်ယ္စြာဟက္ပက္ ျခအိမ္ပ်က္။
ကုန္းမိုကမ္းပါး၊ ေျမပက္ၾကားတြင္
စစ္သားခေမာက္၊ ပိန္ေျခာက္ေျခာက္လည္း
စစ္ေရာက္စခန္း လက္ျပညႊန္း။
ထိုပင္ငုတ္တို၊ ပ်ဥ္းမအိုသည္
စစ္ကိုလည္း ႀကဳံ၊ ျခအုံလည္း ျဖစ္
ဓါးထစ္လည္း ခံ၊ ေနလွ်ံလည္း တုိက္
ေလျပင္းခိုက္လ်က္၊ မငိုက္ ဦးေခါင္း
ေႏြသစ္ေလာင္းေသာ္
႐ြက္ေဟာင္းညွာေၾကြ၊ ႐ြက္သစ္ေ၀၍
ေလျပည္ထဲတြင္၊ ငယ္႐ုပ္ဆင္သည္
အသင္ေယာက်္ားေကာင္း တကား။
