ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလး ျပည္ၿဖိဳးေသာ္ပါ။ ညီမအရင္းပါ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ဆိုးတယ္၊ တကယ္အေနာ္က အခံရဆုံး၊ လက္သံက ေျပာင္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္ကေပါ ့စြာစိမေလး...
မမ မြန္ေသာ္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆုံးသြားတဲ့ကၽြန္ေတာ့မမအစားျပန္ရသလိုပါပဲ အရမ္းေပ်ာ္တတ္ၿပီး အရမ္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္ အခု ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အစ္မပါပဲ
အကို ေတဇာဒါလည္းပဲ myanmarfriends ကရတဲ့အကိုတစ္ေယာက္ပါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ (မွတ္ခ်က္။ ညီအကိုလိုေျပာတာပါ :P)
ညီမေလး BrainChildသူလည္းပဲ Myanmarfriends ကရတဲ့ ညီမေလးပဲ အရမ္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ညီမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ပဲ
မမ မိုးေရေအးသူကေတာ့ Myanmarfriends ကခင္တဲ့မမပါ အရမ္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတာမယုံရင္သြားၾကည့္
္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲကႀကိဳးတံတားေပၚမွာပါ ညီမေလးပိုးပိုးရုိက္ေပးတာေလ အမွတ္တရေပါ့္္္္္္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမ(၃)ေယာက္ မႏၲေလးတိရစၦာန္ ဥယ်ာဥ္သြားတုန္းကေပါ့၊ ယာဘက္အစြန္က ညီမေလးပိုးပိုးေပါ့ (မွတ္ခ်က္။လွပေဂးေလး)
“ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီအကိုေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား” ကၽြန္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကစၿပီး အခုဒီအရြယ္အထိေပါ့၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးစရုိက္ အေထြေထြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေျမာက္ၿမားစြာနဲ႕ ေတြ႕ဆုံေပါင္းသင္း ဆက္ဆံခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ စရုိက္ခ်င္းမတူ၊ စိတ္ခ်င္းမတူလို႕ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းရွိတယ္၊ စိတ္ထားခ်င္းတူ၊ စရုိက္ခ်င္းတူၿပီးမွအေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့သူေတြ လည္းရွိတာပဲ၊ အခုအခ်ိန္ထိဆက္လက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ အေပါင္းအသင္း၊ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မရွိခဲ့ရင္ အဲဒီလူရဲ႕ဘ၀ဟာ ရွင္လ်က္နဲ႕ေသေနသလိုပါပဲ၊ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႕ လူဘ၀ကို အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုထင္ထင္ ကၽြန္ေတာ္ လြင္ကိုလတ္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ အခုအခ်ိန္ထိေပါင္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရပါတယ္။ ပထမဦးဆုံးကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး အေၾကာင္းကိုေျပာျပပါမယ္။ သူ႕နာမည္ကေတာ့ သီဟေအာင္ (ခ) ေအာင္ေအာင္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတကယ္ေကာင္း၊ တကယ္ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ အၿမဲတမ္းအႏြံနာ၊ အနစ္နာလည္းခံတယ္၊ သူ႕ကိုအခ်စ္ဆုံးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕စိတ္ဓါတ္ခ်င္း တထပ္တည္းက်တယ္၊ Game ကစားတာ၀ါသနာ ပါတာခ်င္းလည္းတူတယ္၊ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ဆို ခဏခဏေဆာ္ခံရတယ္၊ ဟီး ဒါလည္းမမွတ္ပါဘူး၊ ေဆာ္တုန္းခဏပါပဲ ေနာက္ေတာ့လည္း ေခြးၿမီးေကာက္က်ည္ေတာက္စြပ္ပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေျမွာက္အရႈံးေပးေပမယ့္ သူ႕အိမ္ကမေပးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ (၆)တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ေခတၲကြဲသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ အဲဒီမွာပိုဆိုးတာပဲဗ်ိဳ႕။ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႕ ထပ္ေတြ႕တယ္ သူ႕နာမည္က သီဟႏိုင္တဲ့၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕စိတ္တူကိုယ္တူ ၀ါသနာတူပဲဗ်၊ Games နဲ႕ပတ္သတ္လို႕ကေတာ့ ဟိုလက္ကိုင္ Games ေလးကေန Computer Games ထိမလြတ္ပါဘူး၊ သူနဲ႕ေပါင္းမွ ကၽြန္ေတာ္မႏၲေလးသားစစ္စစ္ျဖစ္ေတာ့တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလအစက Games ဆိုင္ထဲကအျပင္ကို ထြက္တာမဟုတ္ဘူး၊ သူနဲ႕ေပါင္းမွပဲစက္ဘီးလည္း စီးတတ္ေတာ့တယ္၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ အႏွံ႕လည္းေရာက္ေတာ့တယ္၊ ေရာက္ပုံကလည္းတျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕အိမ္က Games ကစားတာမႀကိဳက္ဘူးေလ၊ သူ Games ဆိုင္သြားရင္ေနာက္ကေန မရရေအာင္လုိက္ေခၚတယ္၊ Games ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုသိသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ေနာက္တစ္ဆိုင္ကို ေျပာင္းကစားတယ္၊ ဟဲဟဲ ဒီလိုနဲ႕ မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕လုံးအႏွ႕ံ႕ ေရာက္ဖူးသြားတယ္ဆိုပါစို႕၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ Games ကစားတာကို ဘယ္ေလာက္ ၀ါသနာပါလည္းဆိုတာ၊ သူလည္း(၉)တန္းႏွစ္ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေခတၱအဆက္အသြယ္ ပ်က္သြားျပန္ပါတယ္။ အဲကၽြန္ေတာ္(၁၀)တန္းက်ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ မွာေတာ့ ထက္လင္းစိုး၊ စိုင္းထြန္းေအာင္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႕ စေတြ႕ပါတယ္၊ သူကလည္း၀ါသနာတူပဲဗ်၊ (၁၀)တန္းက်ၿပီးေတာ့ လိုင္းနဲနဲပိုစုံလာတယ္၊ ဟဲဟဲ Games တင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေဆးလိပ္က ေသာက္တတ္လာတယ္၊ အေမ ေျပာတဲ့ ေခြးမေသာက္တဲ့ အရည္ေတြ ေသာက္တတ္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လုံး၀လက္မေထာင္ႏိုင္တာေတာ့ မိန္းမကိစၥကင္းတာပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ပထမႏွစ္လည္းတက္ေရာ ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ ျပန္ေပါင္းမိေရာ၊ ဟီးဟီးရတနာပုံတကၠသိုလ္မွာ ထန္းေတာကကိုထြက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕(၅)ေယာက္ေပါင္း ကၽြမ္းျပန္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဒုတိယႏွစ္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ သူတို႕(၄)ေယာက္နဲ႕ ဟိုးအရင္ေလာက္မေပါင္းျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အလုပ္ကတစ္ဖက္နဲ႕ဆိုေတာ့ေလ၊ အားတဲ့အခ်ိန္ေလး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တာေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရုံးက ကြန္ပ်ဴတာဌာနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေလးစားရတ့ဲ၊ ခ်စ္ရတဲ့အကိုဆိုလည္းဟုတ္တယ္၊ ဆရာဆိုလည္းဟုတ္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္းဟုတ္တဲ့ အကိုေအာင္ခ်မ္းလင္းနဲ႕စေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ Games ႏွိပ္ရုံသပ္သပ္မဟုတ္ပဲ စြယ္စုံရပါလားဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္၊ အဲသူသင္ေပးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကြန္ပ်ဴတာ သုံးစြဲတတ္ခဲ့တယ္။ တစ္သက္နဲ႕တကိုယ္ အိပ္မက္မမက္ဘူးတဲ့ အင္တာနက္ ကိုလည္းသံုးတတ္ခဲ့တယ္။ အကိုေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္လဲ ျပတ္သြားတယ္။ သူကရွားမွရွားတဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူဟာကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႕အေမက ေမြးတာမဟုတ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အကိုႀကီးပါပဲ။ Onlineလဲစသုံးတတ္ေရာ ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးထပ္ရလာပါတယ္။ Online ကေန ေနာက္ထပ္အကိုေတြ၊ အမေတြ၊ ညီမေလးေတြ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆထားတဲ့လူအတြက္ေတာ့ အတိုင္းမသိ၀မ္းသာၿပီး၊ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ကို ခံစားရပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနျဖစ္ေအာင္ သင္ၾကားျပသေပးတဲ့ အကိုႀကီးေအာင္ခ်မ္းလင္းကို ညီကရင္ထဲမွာ ေသတဲ့အထိသတိရေနမွာပါ။ Online ကအကိုႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ အကို ေတဇာ၊ အကို ေ၀မင္းထြဋ္၊ အကို Sleppy၊ အကို သြင္ေမာင္၊ အကို သဲေ၀၊ အကို ရဲေလး၊ အမႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ မမ မိုးေမ၊ မမ မြန္ေလး၊ မမ ေဟမန္၊ မမ တာတာ၊ မ ျဖဴ။ မမ ဆုျမတ္၊ မမ 78 pooh၊ မမ လဲ့လဲ့၀င္း၊ ညီမေလးေတြျဖစ္တဲ့ ညီမေလး CG၊ ညီမေလး BC၊ ညီမေလး ပိုးပိုး၊ ညီမ Zan၊ ညီမေလး ေအးၾကည္သာ၊ ညီမေလး စန္းစန္းျမင့္၊ ညီမေလး ေကသီ၊ ေအးအတူပူအမွ် သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြျဖစ္တဲ့ မ PhyuPhyuNaing၊ မ Nibblawyi၊ မ Cutiewin၊ မ Snowwyne၊ မ ေမဦးမိုး တို႔အားလုံးနဲ႕ ေမ့သြားလို႔မပါလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကိုပါ ကၽြန္ေတာ္လြင္ကိုလတ္က အၿမဲေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုေၾကာင္းႏွင့္ ေ၀ဖန္အႀကံျပဳႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကျငာေမာင္းခတ္လိုက္ပါတယ္...
