“မဂၤလာပါ” သူငယ္ခ်င္းအားလုံးခင္ဗ်ာ
ဒါကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ပါ
ဒါကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ပါ
“ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ေလးေပါ့” ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကေတာ့ လြင္ကုိလတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၉၈၅ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ၁၅ရက္ေန႕ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ လူ႕ေလာကထဲကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲေျပာဖို႕ေမ႕ေနတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးဟာ မႏၲေလးသား၊ မႏၲေလးသူစစ္စစ္ေတြပါ။ ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လြင္ကုိလတ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ ကလည္းေနာက္ဆုံးမင္းစိုက္ခဲ့ရာ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ မႏၲေလးသားစစ္စစ္ပဲေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမြးခ်င္း ေမာင္ႏွမအားလုံး (၄)ေယာက္ရွိပါတယ္။ အမက(၁)ေယာက္၊ ညီမေလးက(၂)ေယာက္၊ အေဖရယ္အေမရယ္နဲ႕ဆိုစုစုေပါင္း မိသားစု(၆)ေယာက္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က လူဆင္းရဲေပမယ့္ စိတ္မဆင္းရဲပါဘူး အရမ္း ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ မိသားစုစုံစံုညီညီနဲ႕ စိတ္ညစ္စရာမရွိပါဘူး။ အဲဒီဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေက်နပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ (၁၀)တန္းကို ေရာက္ေတာ့ အခ်စ္ကိုစေတြ႕တယ္။ ေျပာဖို႕ေမ့ေနတာက ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေက်ာင္းကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္ကရေက်ာင္းေတြထဲမွာ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ အ.ထ.က(၁၆)ေက်ာင္းပါ။ ဆိုပါစို႕ အဲဒီႏွစ္ကကၽြန္ေတာ္ (၁၀)တန္းက်တယ္။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ေလသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ပ်က္စီးလိုက္တယ္ဆိုပါစို႕။ ေဆးလိပ္ေသာက္ တတ္လာတယ္၊ အရက္ေသာက္ တတ္လာတယ္။ (၁၀)တန္းကို ႏွစ္ႏွစ္က်ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျမင္မွန္ရလာတယ္။ အေမငိုငိုေနတာကိုလည္း မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူး၊ အေမမ်က္ရည္တစ္စက္က်ရင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာမခ်ိေအာင္ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ႀကိဳးစားတယ္၊ ဒါငါ့အေမအတြက္ဆိုၿပီးေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားတာအရာေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္(၁၀)တန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႕ေအာင္တယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ အတိုင္းမသိေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး၊ အတိုင္းမသိခံစားရတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆိုေတာ့ စာေမးပြဲေအာင္ေၾကာင္းအေမ့ကိုေျပာေတာ့ အေမငိုတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ပါးကက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ခ်င္းကေတာ့မတူေတာ့တာကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာသိေနတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ တကယ္ကိုမေမ့ႏိုင္တဲ့ေန႕တစ္ေန႕ပါပဲ။ (၁၀)တန္းေအာင္ေပမယ့္ အိမ္အေျခအေနေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မတတ္ဘဲ အေ၀းသင္ယူခဲ့တယ္။ ေျပာရဦးမယ္ ဟဲဟဲ ႂကြားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ (၁၀)တန္းေအာင္တုန္းက ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႕ ယူတဲ့ေမဂ်ာကၾကည့္ဦး၊ အဂၤလိ္ပ္စာတဲ့ ဟားဟား၊ လူတကာကၽြန္ေတာ့္ကို ဟားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေမဂ်ာကို အရမ္းစိတ္၀င္စားတာ၊ ၀ါသနာလည္းပါတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဒုတိယႏွစ္မွာ မိသားစုေရးအတြက္နဲ႕ ႏိူင္ငံတာ၀န္ကုိထမ္းေဆာင္ဖို႕ ၀န္ထမ္းေလာကထဲ ေျခစုံပစ္၀င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာဆိုတာ ႀကိဳတင္ျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာမွမဟုတ္တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းတက္ေနတုန္း အမအသည္းအသန္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တစ္သက္လုံးေျဖဆည္မရတဲ့ အမွားကိုလုပ္ခဲ့မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းဆင္းေတာ့ မမအသက္ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီကေကာင္ကေအးေဆးေပါ့ အခုမွသင္တန္းဆင္းတာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အားရပါးရကဲေနတယ္၊ အိမ္လည္းမျပန္ဘူး ရုံးမွာအိပ္ရုံးမွာစားနဲ႕။ တစ္ေန႕အေဖရုံးလုိက္လာတယ္၊ မင္းမမဆုံးၿပီတဲ့ဗ်ာ။ ကင္ဆာနဲ႕တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားၾကားခ်င္တုန္းက လုံး၀လက္မခံႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ အေမကေျပာတယ္ သူမသြားခင္ေမာင္ေလးေရာ၊ ေမာင္ေလးေရာနဲ႕ တဖြဖြေမးသြားတယ္တဲ့၊ ကဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ မိုက္တဲ့ေကာင္လဲလို႕ ကိုယ့္အမရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလးေတာင္ ေဘးနားမွာရွိမေနခဲ့ဘူး။ ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုစိတ္နာတယ္၊ လူၾကားထဲလည္းဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘူး မ်က္ရည္က်မိတယ္။ တကယ္ပါဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ေသရာပါမယ့္ေနာင္တပါ။ အခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနပါၿပီ၊ ရုံးမွာလည္းအေျခက်ေနၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ေတြးလိုက္တိုင္းေတာ့ မ်က္ရည္က်တုန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရုံးမွာ အကိုတစ္ေယာက္ အစားထိုးျပန္ရသလုိပါပဲ၊ သူ႕နာမည္ကေတာ့ ေအာင္ခ်မ္းလင္းတဲ့၊ အကိုဆိုလည္းဟုတ္တယ္၊ ဆရာဆိုလည္းဟုတ္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္း ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့ သူေတြထဲမွာ သူလည္းတစ္ေယာက္အပါအ၀င္ေပါ့၊ သူ႕ေၾကာင့္ပဲကၽြန္ေတာ္ျဖတ္မရတဲ့ ေဆးလိပ္ျပတ္သြားတယ္။ သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဘာသင္တန္းမွ မတက္ရပဲ ကြန္ပ်ဴတာတက္ခဲ့တယ္၊ တသက္လုံးစိတ္ကူးမယဥ္ဘူးတဲ့ အင္တာနက္ သံုးတတ္သြားတယ္။ တကယ္ပါ သူဟာလည္းမမလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ထပ္အကိုတစ္ေယာက္ပါ၊ အခုလည္းသူသင္ေပးလို႕ ဒါကိုကၽြန္ေတာ္ဒီလိုေရးႏိုင္တာေပါ့၊ ေက်းဇူးကမၻာပါ အကိုေအာင္ခ်မ္းလင္းေရ။ ကဲ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးေရကၽြန္ေတာ့္လိုေတာ့ မမိုက္ၾကပါနဲ႕ေနာ္၊ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးကသတိယူ ေရွာင္ရွားႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္...
