ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ပထမ ေခတ္စမ္းကဗ်ာျဖစ္တဲ့ “ပိေတာက္ပန္း” ကဗ်ာေလးကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
“ပိေတာက္ပန္း”
မခူးခ်င္ စမ္းပါနဲ႕
ႏွစ္ဆန္းခါ ေတာ္မီမို႕
ဇေမၺာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာပါ့
ခပ္သိမ္း နယ္စုံစုံသို႕
ပြင့္ငုံကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႕
ေခါင္းၾကြကာ ဆာေ၀ေ၀နဲ႕
သူလဲေလ ေလာကီသားလုိပါ့
ၾကြားခ်င္လွ ေပလိမ့္မယ္။
တသိန္း တင့္ပါဘိ
တိမ္ျမင့္ ရီျပာျပာက
ၾကည္သာသာ ပင့္ေလအျဖဴးတြင္ျဖင့္
တီတာတာ ပြင့္ေ႐ႊဖူးငယ္တို႕
လည္ယွက္ကာ ဘယ္ညာလူးေလေတာ့
သူတို႕လို ဘယ္သူျမဴးႏိုင္ပါ့
ထူးပါဘိတယ္။
တ၀ါ၀ါ ဆင္သကၤန္းရယ္က
ကမၻာမွာ ဘ၀င္ခ်မ္းေစတဲ့
သာသနာ ႐ႊင္႐ႊင္လန္းေအာင္လို႕
တမင္မွန္းကာပါ့ သတိဆြယ္
ရည္႐ြယ္ေတာ့ သလား။
ခူးပါနဲ႕ကြယ္
ပြင့္ဖူးမွာ အ၀ါျခယ္၍
မာလာအလယ္မွာ ႏႊဲ႕ခ်င္တဲ့ ႏွလုံးသားရယ္ေၾကာင့္
မာန္အင္ကို ဥာဏ္ဆင္ေမြးကာပါ့
အေရး အခါသာမွ
ခမ်ာမွာ တစ္ဂုဏ္ဆန္းရတယ္
ပန္းပိေတာက္မ်ား။
No comments:
Post a Comment